İnsan İnsandan Korkar mı?

Beklentilerimin gerçekleşmemesini kabul edebilirim. Beni üzen her şeye göğüs gerebilir, en azından çabalayabilirim. Hayal kırıklığını taşıyabilirim. Her türlü duygu durumumu bakış açımı değiştirerek yönetebilirim. Sadece tek bir yerde çöküyorum:
Karşımdaki bile isteye, hesaplı kitaplı kötülük yapmaya hazırsa, hayal gücümü aşan entrikaları ustaca çevirebiliyorsa, her yolu mübah görecek hazır bulunuşluğu varsa...
Sırf kötülük olsun diye adaleti silmiş, erdemli davranabilmeyi yitirmiş, yani ahlaki bir yozlaşmanın eşiğindeyse... Çöküyorum, kötülüğün bu kadar bilinçli bir eylem olmasına şaşırıyorum. Sınırı olmayan kötülükten korkuyorum...

SÖZ

Yok öyle, 

Bu sefer hüznümün tellerini elime saz diye alıp sızlanmayacağım,

Senden gelen neyse, bil ki başım üstüne...

Kalbini sarıp sarmalamak varken şimdi,

Mazideki yaranı bir de ben sızlatmayacağım...

Bu İş Zor Yonca...

Hiç profesyonel değilim.
Bir şeye hissiyatla bağlanır; hayal kırıklığını taşırım. Seçimimdir, ben izin vermişimdir. Her şey ben izin verdiğim ölçüde bana yakındır. Kuyu kazamam, hırslanamam. Bilgiyi paylaşmaktan, bilmediğimi sormaktan korkmam. İnsanlarla ilişkimin temeline empatiyi koyar, nedenini sorgularım. Akıl yürütmelerim , birçok çıkarımım vardır; gel gör ki bir an gelir insanların kendi "çıkarlarının" nelere sebep olduğuna şaşar kalırım. Bilirim, işin içinden çıkamazsam olanı biteni tevekkülle karşılamak iyidir, çünkü; inançsızlığın insanı zalimleştirdiğine şahit olurum.
İnsani duygulara karşı ketum kalmak güçlü olmak değildir, güçlü olmak, senin bu duygularını ezip geçen, değer yargılarını görmezden gelen, seni sindiren zihniyete karşı gösterdiğin tavırdır ve nasıl devam edeceğine dair verdiğin karardır.

Mevkiden gelen güçten ziyade, doğru yolda olduğumu söyleyen vicdanımsa o sesin gücünü tercih ederim.

Suçluyu dışarıda aramayı sevmem, gerekçeyle bahaneyi birbirine karıştırmayı hiç istemem. İşte bu yüzden kendime yaptığım en zalim öz eleştiridir: Seçtiğim yol "yol" değilmiş; üstümde taşıdığım yaka gerçekten "beyaz" değilmiş. Şimdi yan bakalım geçen yıllarına...

Kaldığım Yerden

Geldin, oysa ben gittiğin günde kaldım.
Gittiğin gün ben kalem tutmayı bıraktım, sana yazmamak için...
Baktım yazmadan hayata tutunamıyorum,
Sonra sana tutunmayı bıraktım.

Geldin, ben çok uzun bir rüyadan uyandım.
Boyumdan büyük, yaşımdan ağır, yaşadıklarımdan daha da karmaşık,
Önce yokluğun çaresizlikti, şimdi varlığın...
Geldin, beni koca bir çelişkinin ortasında bıraktın.

Çağrı

-ÇAĞRI-

Bazen baştan başlamaya gerek olmadığını anlarsın. Kaldığın yerden devam edebilecek cesaretin varsa bu yeter.
Tanıdık bir duygunun peşinden gidersin.
Hatırlarsın,
Kalbin bir labirentti, duvarlarına çarpa çarpa içinde sıkışıp kaldığın...
Şimdi ise tüm yolların aynı kapıya çıktığı bir yolculuk sadece:
Sana...
Ses ver bu çağrıma,
Ver elini korkma...

Umut...

-I-

Bir anda kendimi,  kendi yolumun muhasebesini yaparken buldum.  Hesap tutar mı? İlla ki tutmaz. Umuda sarıl, hayal kırıklığıyla bırak; tekrar sarıl, tekrar bırak, daha sıkı sarıl, sen bırakmasan da o seni bırakır… Neticeye gelince, yaşamak dediğimiz, puslu mutlulukların ve iç çekişlerin insanı hep umulmadık anlarda yakaladığı yazık bir hadisedir sadece. 

Akşam bunları düşünerek eve gelirken baharın getirdiği toprak kokusu, tatlı serinlik yabancı değildi. Biliyorum benim beslendiğim tek güzellik geçmiş. Her yaraya merhem niyetine bir anı. İhtiyaç duyduğun anda düşüveriyor aklına geçmişteki bir an, bir his. Gözünü kapatsan o yerdesin işte. Şarkılar bu yüzden güzel, her mevsim bu yüzden heyecan verici.  Bizi ne bekliyor diye merak ederken her kalp atışı küçük bir anı.

Sıranın sana gelmemesi mümkün mü?

Okur, merakını hemen gidereyim mutlu son değil, sadece bir son…

Her çıktığım yolun sonunda şunu düşünürüm:
Gittiğin yola aldanıp yüzün hep karalara dönük sanma,
Elbet deniz çıkar karşına!
Bir zamanlar işte,
Sen karşıma çıkan denizdin.
Şu dünyayı yaşanılası kılan gizdin, umut gibi…
Gördüğün gibi;
Şiirsel bir aşk benimkisi,
Çalan bir kemanın yayı kalbime dokunur,
Saçının rüzgârda uçuşu bile yeter
Sözcüklerimi buluşturur…